بنام خدا

دوستی از جامعه ورزش استان که سالها نیز مسولیتهای خطیرومهمی درورزش استان بر عهده داشته و دارد فرمود که فلانی را نصیحت کنید تا دراموری که پذیرفته است توفیق داشته باشد . مطلبی را بیان کردند و فرمودند بر روی وبلاگتان بگذارید تا شاید عزیز مورد نظر خود را پیدا کند . شرمنده آن بزرگوار هستم صلاح ندیدم که آن موضوع را در این وبلاگ کار کنم ، چرا که حفظ شان و شخصیت دوستان برهمگان لازم است ، تخریب دیگران هرچند بر اساس واقعیت باشد تخریب خودمان است و تقویت شان ومنزلت دوستان نیز ارتقاء شان ومنزلت خودمان را در پی خواهد داشت . هرچند شما با آن همه گرفتاری روزمره در حوزه کاری خود جهت انجام امور اداری به مرکز استان مراجعه نموده اید و آن رفتار بد و غیر انسانی را مشاهده کرده اید اما این هم برای شما که انشاء الله در آینده مسولیتهای مهمتر و بالاتری را خواهید گرفت تجربه ای گرانبها محسوب می شود ، در حقیقت یک مدیر مجرب تجربیات خود را در همین فراز و نشیبها کسب می کند . اما در خصوص آن دوست مشترک هم فقط می توان به سخن سعدی علیه الرحمه بسنده کرد که می فرماید :

« کاروانی در زمین یونان بزدند و نعمت بی قیاس ببرند ، بازرگانان گریه و زاری کردند و خدا و پیمبر شفیع آوردند و فایده نبود .

چو پیروز شد دزد تیره روان                  چه غم دارد از گریه کاروان ؟

لقمان حکیم اندر آن کاروان بود . یکی گفتش از کاروانیان : مگر اینان را نصیحتی کنی و موعظه ای گویی تا طرفی از مال ما دست بدارند که دریغ باشد چندین نعمت که ضایع شود . گفت : دریغ کلمه حکمت با ایشان گفتن .

آهنی را که  موریانه بخورد            نتوان برد ازو بصیقل زنگ

باسیه دل چه سودگفتن وعظ ؟          نرود  میخ  آهنی  در سنگ

همانا که جرم از طرف ماست .

بروزگار سلامت شکستگان دریاب         که جبرخاطرمسکین بلا بگرداند

چوسائل ازتو بزاری طلب کندچیزی        بده وگرنه ستمگر بزور بستاند »