بنام خدا

شمس الدین محمد متخلص به حافظ در سال 792 ه . ق چشم از جهان فرو بست . تاریخ تولد او بدرستی معلوم نیست . اما از نوشته های تذکره نویسان چنین بر می آید که حدود 70 سال زندگی کرده است . نخستین اشارات در غزل های حافظ مربوط است به زمان فرمانروایی ابو اسحاق اینجو در فارس ( 742 تا 755 ) بنابراین دوره شاعری اورا می توان 50 سال تخمین زد .

حافظ شاعر بزرگی است و و یکی از دو غزلسرای بزرگ تاریخ شعر فارسی است ( آن دیگری سعدی ) وبلکه علی الاطلاق بهترین غزلیات عاشقانه – عارفانه را در زبان فارسی پدید آورده است .

20 مهرماه روز بزرگداشت این شاعر شهیر شیرازی می باشد . این روز بزرگ  را گرامی میداریم .

سالها  دل  طلب  جام جم  از ما  می کرد           آنچه خود داشت زبیگانه  تمنا می کرد

گوهری کزصدف کون ومکان بیرون است        طلب از گمشدگان  لب  دریا  می کرد

مشکل خویش  بر پیر مغان  بردم   دوش          کوبه  تائید  نظر  حل  معما  می کرد

دیدمش خرم و خندان  قدح باده  به  دست           وندرآن  آینه  صدگونه تماشا می کرد

آنکه چون غنچه لبش راز حقیقت  بنهفت            ورق خاطر ازین  نکته محشا میکرد

گفتم این جام جهان بین به تو کی دادحکیم           گفت آن روز که این گنبد مینا می کرد

بیدلی  در  همه  احوال  خدا  با  او   بود            او نمی دیدش و از دور خدایا می کرد

آن همه  شعبده ها عقل  که  می کرد آنجا           ساحری پیش عصا وید بیضا می کرد

گفت  آن  یار کزو  گشت   سردار   بلند           جرمش این بودکه اسرارهویدامی کرد

فیض  روح القدس  اربا  زمدد    فرماید            دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می کرد

                            گفتمش  سلسله زلف بتان از پی چیست 

                            گفت حافظ گله ای از دل شیدا می کرد