بنام خدا

الهی ! ما را آن ده که ما را آن به !

خداوند بزرگ رحمان و رحیم است ، همه مخلوقات مورد لطف و عنایت او قرار می گیرند ، بعضی مواقع ما انسانها وقتی به نعمتی می رسیم احساس می کنیم در رسیدن به آن نعمت تلاش کرده ایم و گاها حق خود می دانیم ، قطعا این امر هم بی تاثیر نیست چرا که بدون کاشت چیزی برداشت نمی شود . اعتقاد قلبی داریم که بدون مشیت حق تعالی  تغییری رخ نمی دهد . و این معرفت به واسطه شعور و عقل ماست که مارا از سایر مخلوقات جدا ساخته تا جایی که خداوند کریم  انسان را جانشین خود بر روی کره خاکی نامیده است . بنابراین یقین داریم که در همه لحظه ها یگانه ای با ماست و بازهم یقین داریم که  او مراقب  ماست و هدایتمان می کند .

با این وجود می بایست از نعمات خدادادی بیشترین استفاده را برد و بیشترین شکر را کرد . نفس خود را که مهمترین عامل رنج ماست مهار کرد ، ترسی نداشته باشیم ، اگر مسولیتی به ما سپرده شد و یا اگر نیت کاری خیر کردیم بدانیم که او با ماست خود را به او سپاریم تا آن کار در راه رضای حق تعالی انجام شود.

مغرور شدن ، خشمگین شدن ، نگران شدن وکینه و حسادت چهره انسان را بسیار زشت می کند ، زیبایی و عشق را به انهدام می کشد ! با این شرایط تغییری ایجاد نخواهد شد ، یادتان باشد جایگاه انسان در زندگی کجاست ؟ انسانی متعالی ، حیوانی نشخوار کننده ، لجن ، فرشته ، کدامیک ؟ هر شناختی نیاز به شعور دارد سپس رسیدن به معرفت و در نهایت عمل به آن معرفت و فتح قله رفیع خود آگاهی .اما حیف که خیلی از ماها محروم از این معرفتیم .

دکتر شریعتی می فرماید :

« همانگونه که عشق با اشک سخن می گوید ، به همان گونه عشق بدون معرفت و معرفت بدون عمل هیچ ارزشی ندارد. »