بنام خدا

ترس ، تملق و چاپلوسی

کلامی که حتی وقتی بر زبان افراد ضعیف و ناتوان جاری می شود مو بر بدن آنها سیخ شده و رنگ از رخسار آنها می پرد ، با علم به اینکه انسان متدین و مسلمان در زندگی فقط می بایست از خداوند متعال ترس داشته باشند ، اما متاسفانه به کرار دیده می شوند مدیرانی که از سایه خود نیز هراس دارند ، آدمهایی بله قربان گو و چاپلوس ! اینگونه مدیران معمولا سرنوشت عجیبی دارند ، از آمدنشان گرفته تا رفتنشان ! از خود ثباتی ندارند و تصمیمات را خود اتخاذ نمی کنند ولی عواقب نا شی از آن تصمیمات به حساب او گذاشته می شود. 

اینکه بعضی مواقع ملاحظه می کنید فردی که به هیچ وجه شایسته فلان مسولیت نیست  اما یک شبه بر کرسی ریاست می نشیند از همین مدل پیروی می کند در حقیقت پس از انتصاب بدبختیهای او شروع می شود ، تمام بدبختی انسان از همین دو کلام است « داشتن و دیگری خواستن » داشتن او را محافظه کار می کند و خواستن او را ذلیل، چاپلوس و ترسو و بر عکس « نداشتن و نخواستن » هر دو آدم را رویین تن می کنند ! در سازمانها و نهادهایی که ترس بر مدیر آن حاکم است و  ارزشهای اخلاقی در آن رو به سقوط است فرهنگ تملق و چاپلوسی رو به صعود دارد .

یک مدیرترسو وضعیف صدای بسته شدن در را می شنود ! مدیر موفق صدای گشوده شدن آن را !

جناب آقای مدیر : تفنگ پر یک نفر را به هراس می اندازد ، طرف مقابل را . اما تفنگ خالی دو نفر را به هراس می اندازد.

پس شجاع باشید ، ودر مدیریت بر توانمندیهای خود تکیه زنید ، تیم مدیریتی تحمیلی نداشته باشید و برای رسدن به اهداف سازمان هر چند که قوی و توانمند باشد با اندیشمندان مشورت کنید . واگر غیر از این باشد قبل از این که اتفاقات نا خوشایندی رخ دهد آن صندلی داغ را ترک کنید . دوست عزیز ترس انسان را به لبه پرتگاه می رساند و انسان را سرافکنده می کند .