بنام خالق یکتا

سکوت

زبان به تعبیر اهل دل و بیان عارفان صادق ، درنده ای است که باید آن را در صندوق دهان حبس کرد . و جز در مواقع ضرورت به فضای آزاد نفرستاد.

کسی که از سخن باطل ، کلام ناحق ، امور ناپسند ، غیبت و تهمت ، مطلب منافقانه و مسخره کردن مردم سکوت می کند ؛ دری از درهای بسیار مهم نجات را به روی خود می گشاید . و در حقیقت با سکوت خود زمینه امان از عذابهای ویژه زبان را برای خود فراهم می نماید و در نتیجه به جسم و جان خود رحم می کند و مهر و محبت می ورزدو از طرفی دیگران را با زبانش نسبت به آنان مورد مهر ومحبت قرار می دهند .

آن که ملازم خاموشی و سکوتو سخن گویی اش کم و اندک است ، زبانش سبب سعادت دنیا و آخرت او و سخن و کلام حکیمانه و استوارش عامل پاداش با ارزش به ویژه در قیامت برای وی است .

امام جعفر صادق (ع) در روایتی می فرمایند :

گروهی از گذشتگان سکوت را فرا می گرفتند ولی شما سخن گفتن و پر حرفی را فرا می گیرید .

پیامبر گرامی اسلام (ص) نیز در این خصوص می فرمایند :

جز در سخن نیک ، زبانت را به خاموشی وادار کن .

حضرت امیر المومنین علی (ع) در این باره فرموده اند :

........ خاموشی و سکوتش بسیار و وقت او مشغول به خدمت و عبادت است ......

و در نهایت حضرت علی بن موسی الرضا (ع) می فرمایند :

سکوت و خاموشی دری از درهای حکمت است ، سکوت و خاموشی سبب بدست آوردن محبت است ، سکوت و خاموشی راهنما به سوی هر خیرو نیکی است .

حق یارتان