بنام خدا

رمضان ماه ضیافت الله ، ماه مهربانی و بخشش ، ماه رستگاری ، ماه خودسازی ، ماهی که عبادت در شبهای قدر آن برابر با عبادت سالها ست ، ماه انفاق و از خودگذشتگی ، ماه ترک گناهان و ماه توجه به خویشان و دوستان روزهای پایانی خود را می گذراند . روزهایی که ارزش هر لحظه آن برابر سالهاست . ماهی که خداحافظی با آن برای مومنین سخت و دشوار است . هرچند که رمضان نمی رود و عمر ماست که می گذرد ، اما عمر می خواهد تا مومنی ماه رمضان دیگری را با خاطرات شیرینش تجربه کند. خاطراتی همچون افطاریهای متفاوت ، شب زنده داریها و عبادات خاص این ماه ، قرائت دعای جوشن کبیر و ابوحمزه ثمالی ، دیدار خویشان و دوستان ، دیدار ایتام و مساکین و دوری جستن از گناهان و تلاش برای خودسازی و رستگاری که هر مومنی را به آینده امیدوار می کند. ای ماه خدا دوستت داریم و چشم به راهت می مانیم .

بله رمضان گذشت ولی ورزش ما حال و روز متفاوتی با سالهای گذشته داشت . اشتباه نکنید نمی خواهم از کار و شخص خاصی صحبت کنم ، بلکه در این متن به آنچه که حلقه مفقوده ورزش در این روزها است می خواهم اشاره ای داشته باشم . « وحدت و همدلی ، اخوت و برادری ، صداقت و جوانمردی »

یادتان باشددر گذشته نقش بزرگترها در خانواده و اقوام و گروها نقش کلیدی بود ،کلیدی که برای گشایش هر مشکلی مورد استفاده قرار می گرفت . همه به آنها احترام می گذاشتند و از آنها فرمانبرداری می کردند و در هر امر خیری با آنها مشورت می شد .

ورزش فارس از این بزرگترها زیاد دارد خود جمعیت قابل ملاحظه ای هستند چه در رشته های مختلف ورزشی و چه در سطح کارکنان و یا ورزشی نویسان و .... امروز نقش این عزیزان در ورزش استان و تصمیم گیریهای آن چیست ؟ ارتباط مسولین با این ولی نعمتان ورزش چگونه است ؟ آیا یادی از آنها می شود ؟ از نظرات آنها ورزش استان بهره مند می شود یا خیر ؟ بازنشستگان تربیت بدنی استان در چه حالی هستند ، احوالی از آنها گرفته می شود ؟ و...... 

اصل و اساس ورزش برای چیست ؟ آیا قهرمانان دیروز باید چنین حالی داشته باشند ؟ حال که از نظرات آنها در امورات مختلف ورزش استان استفاده ای نمی شود آیا نمی توان هر از چند صباحی به بهانه مختلف این عزیزان را در جلسه ای دعوت تا با یاد خاطرات گذشته لحظات خوشی را در کنار دوستان خود داشته باشند ؟ چه کسی باید متولی این فعالیتهای فرهنگی برای بازنشستگان و پیشکسوتان ورزش استان باشد ؟ امری که در تمامی گروهها و قشرها وجود دارد و به وفور دیده می شود .

یادم می یاد شب میلاد پیامبر گرامی اسلام (ص) دراسفند سال 1387 که کلیه بازنشستگان استان و مدیران کل پیشین را در هتل پرسپولیس دعوت گرفتیم چه صحنه هایی به وقوع نپیوست ، اشکهای شوقی که از دیدگان همه جاری شده بود و آنقدر این نشست و دیدار صمیمی بود که انگیزه ای در حقیرایجاد شد تا این نشستها را بیش از پیش برگزار کنم به همین دلیل هم بود که همیشه مزاحم آقای سپهری می شدم و برای این عزیزان برنامه های مختلفی را طراحی می کردیم که البته وظیفه بود و منتی نیست . آ یارمضان بهانه خوبی نبود تا این عزیزان در یک مجلس افطاری بازهم یکدیگر را ببینند و یادی ازگذشته و خاطرات شیرین خود کنند . راستی تحقق این امر مهم وظیفه چه کسی و کدام نهاد بود ؟ شما قضاوت کنید .