بنام خدا

حضرت امام جعفر صادق(علیه السلام) بنیانگذار مذهب (شیعه) در روز 17 ربیع الاول سال 83 هجرى چشم به جهان گشود. پدرش امام محمد باقر(علیه السلام) و مادرش «ام فروه» دختر قاسم بن محمد بن ابى بکر مى باشد. کنیه آن حضرت: «ابو عبدالله» و لقبش «صادق» است. حضرت صادق تا سن 12 سالگى معاصر جدّ گرامیش حضرت سجاد بود و مسلماً تربیت اوّلیه او تحت نظر آن بزرگوار صورت گرفته و امام (علیه السلام) از خرمن دانش جدش خوشه چینى کرده است. پس از رحلت امام چهارم مدت 19 سال نیز در خدمت پدر بزرگوارش امام محمد باقر(علیه السلام) زندگى کرد و با این ترتیب 31 سال از دوران عمر خود را در خدمت جد و پدر بزرگوار خود که هر یک از آنان در زمان خویش حجت خدا بودند، و از مبدأ فیض کسب نور مى نمودند گذرانید. بنابراین صرف نظر از جنبه الهى و افاضات رحمانى که هر امامى آن را دارا مى باشد، بهره مندى از محضر پدر و جد بزرگوارش موجب شد که آن حضرت با استعداد ذاتى و شم علمى و ذکاوت بسیار، به حد کمال علم و ادب رسید و در عصر خود بزرگترین قهرمان علم و دانش گردید. پس از درگذشت پدر بزرگوارش 34 سال نیز دوره امامت بود که در این مدت «مکتب جعفرى» را پایه ریزى فرمود، و موجب بازسازى و زنده نگهداشتن شریعت محمدى(صلى الله علیه وآله) گردید. زندگى پر بار امام جعفرصادق(علیه السلام) مصادف بود با خلافت پنج نفر از بنى امیّه (هشام بن عبدالملک ـ ولید بن یزید ـ ابراهیم بن ولید ـ مروان حمار) که هر یک به نحوى موجب تألم و تأثر و کدورت روح بلند امام معصوم(علیه السلام)را فراهم مى کرده اند، و دو نفر از خلفاى عباسى (سفاح و منصور) نیز در زمان امام(علیه السلام) مسند خلافت را تصاحب کردند و نشان دادند که در بیداد و ستم بر امویان پیشى گرفته اند. چنان که امام صادق (علیه السلام) در 10 سال آخر عمر شریفش در ناامنى و ناراحتى بیشترى به سر مى برد. در چنین شرایط دشوارى، امام دامن همت به کمر زد و به احیاء و بازسازى معارف اسلامى پرداخت و مکتب علمى عظیمى به وجود آورد که محصول و بازده آن، چهار هزار شاگرد متخصص (همانند هشام، محمد بن مسلم، و...) در رشته هاى گوناگون علوم بودند، و اینان در سراسر کشور پهناور اسلامى آن روز پخش شدند. تأسیس چنین مکتب فکرى و این سان نوسازى و احیاگرى تعلیمات اسلامى، سبب شد که امام صادق(علیه السلام) به عنوان رئیس مذهب جعفرى (تشیع) مشهور گردد.  

آرى....اى امام صادق(علیه السلام)  

معصومى بودى که در بقیع به خاک آرمیدى، آیا تشییع کنندگانت مى دانستند که چه کوه عظیمى را بر دوش مى کشند؟ خوشا بر خاک بقیع که پیکر پاک تو را در بر کشید. درود بر «ام فروه» که مادر والا قدر تو بود و گوهرى چون تو را در دامان پروراند.   

اى صادق آل پیامبر:

با بیان بلیغ و کلام فصیح، زبان رساى اسلام بودى. با سخنان حکیمانه، منطق استوار و علم سرشار، برگزیده روزگار بودى و بنده شایسته پروردگار. تجسم صبر و اخلاص بودى. چشمه جود و سخاوت و کوه حلم و بردبارى، نام آور فراست و شجاعت و جلوه هیبت و جلالت. چهره فروزان اهل بیت بودى و وارث علوم رسالت. از سلاله پیامبران بودى و عطر و بوى پیامبر را مى دادى و مهابت و شکوه او را داشتى.

سالروز شهادت این امام همام بر کلیه شیعیان جهان تسلیت باد .