بنام خداوند جان و خرد

سعدی علیه الرحمه می فرماید : 

حکما گفته اند چار کس از چارکس به جان برنجند حرامی از سلطان ، دزد از پاسبان ، فاسق از غمار و روسبی از محتسب . و آن را که حساب پاک است از محاسبه چه باک است .

مکن  فراخ روی در عمل اگر خواهی               که وقت رفع توباشدمجال دشمن تنگ

توپاک باش ومدارازکس ای برادرباک              زنند جامه  ناپاک  گازران  بر سنگ

گفتم حکایت آن روباه مناسب حال توست که دیدندش گریزان و بی خویشتن افتان و خیزان ، کسی گفتش چه افت است که موجب مخافت است ، گفتا شنیده ام که شتر را به سخره می گیرند . گفت ای سفیه شتر را باتو چه مناسبت است و تورا بدو چه مشابهت ، گفت خاموش که اگر حسودان به غرض گویند شتر است و گرفتار آیم که را غم تخلیص من دارد تا تفتیش ، حال من کند تا تریاق از عراق آورده شود مار گزیده مرده بود تو را هم چنین فضل است و دیانت و تقوی و امانت ، اما متعنتان در کمین اند و مدعیان گوشه نشین اگر آنچه حسن سیرت توست به خلاف آن تقریر کنند و در معرض خطاب پادشاه افتی ، در آن حالت مجال مقالت باشد . پس مصلحت آن بینم ملک قناعت را حراست کنی و ترک ریاست گویی .

به دریا در منافع بی شمار است           وگر خواهی سلامت برکنار است

رفیق این سخن بشنید و به هم بر آمد وروی از حکایت من در هم کشید و سخن های رنجش آمیز گفتن گرفت ، کین چه عقل و کفایت است و فهم و درایت ، قول حکما درست آمد که گفته اند که دوستان به زندان به کار آیند که بر سر سفره همه دشمنان دوست نمایند.

دوست نشمار آن  که در نعمت زند            لاف یاری و برادر خواندگی

دوست آن دانم که گیرددست دوست            در پریشان حالی درماندگی